Қариндошимизникига боришимни айтишди. Тадбир бўлса керак, ўзи анчадан бери бормаган эдим, баҳонада қариндош-уруғни зиёрат қилиб келаман, деган мақсадда йўлга отландим. Лекин кўнгилда озгина нохушлик бор, у қариндошим озгина диндан узоқроқ одамлар эди, борсам яна стол устига спиртли ичимликлар қўйилган бўлиши, дастурхон атрофида тамаки чекишларини ўйласам, юрагим орқага тортиб кетади…Эҳ, майли, бир кўришиб, ҳол-аҳвол сўраб қайтаман, деб йўлга отландим.
Чет эл компаниясида ишлаганим учун асосий вақтим хизмат сафарида ўтади. У ернинг тартиб-таомиллари бошқа, одамлари ҳам. Шунинг учун бўлса керак юртдаги жигарларни одам соғинаркан. Ўша мўйсафид додалар, оқ рўмолли момолар, қора кўз жиянлар, юрак энтикиб кетади. Аммо яна ўша манзара, аёл-эркак аралаш тўйлар, эс-ҳушини йўқотар даражада рақс тушаётган йигит-қизлар кўз олдимга келиши билан қалбни маъюслик эгаллайди.
Тошкентнинг эски маҳаллаларидан, Чорсунинг биқинида, тор кўчалар, эсимда, ёзда кўчанинг у бошидан бу бошигача оламни бузиб югуриб юрардик. Катталарни олдидан сипо бўлиб ўтиб олардик-да, яна тўполонни бошлардик. У вақтларнинг гашти бошқача эди. Ҳатто синфдош қизлар билан қўл бериб сўрашмасдик, назаримда улардан кўра кўпроқ биз уялардик. Кўчада кўришиб қолсак ҳам бошқа тарафга қараб ўтиб кетардик, кимдир кўриб қолса яхши иш эмас, деб. Шунга қарамай уларни ҳимоя қилиш, кўчада хафа қилдириб қўймасликни асосий бурчимиз деб билардик. Қизлар ҳам ўзиникини қўймасди, “повод” бермасди. Тўйларда ҳам эркаклар алоҳида, аёллар алоҳида базм қилишарди, эркакларнинг йиғилиши асосан ош билан тугарди. Аёллар нима қилишини кўпам билавермасдик, у томон биз учун тақиқланган эди. Самоварда қўллар куйган, ошларда лаганлар синган даврлар эди…
давомини ўқиш
